بسمه تعالی
بنام خداوند جان خرد/کزین برتراندیشه بر نگذرد.
موضوع؛ چگونه محیط مدرسه را به محیط تحمل افکار دیگران و احترام به نظرات مختلف,و اخلاق و ادب تبدیل کنیم؟
چگونه و با چه سبکی ارتقاء اخلاق و ادب و کسب توان تحمل بالاتر را تمرین کنیم؟
بدون شک تکثر علم و اندیشه و شناخت هرچه بیشتر بشر به توانایی های بالاقوه جهان هستی که به نسبت گذشته تبدیل به فعل و پیدایش علوم جدید و همچنین تضارب اراء در اندیشه های مختلف گردیده نیازمند پذیرش این است که ما لزوما هرانچه می اندیشیم ممکن است صحیح نباشد و به این اصل توجه کنیم که ما انسان هستیم و انسان ممکن الخطا است.
توجه به نقطه نظر دیگران و تحمل نقدپذیری قطعا ما را به مطلوب و راه درست و حقیقت نزدیک تر می گرداند ، لذا ما باید به نقد به عنوان یک فرصت و ابزار برای پیشرفت و اصلاح خود و جامعه بنگریم و استقبال نماییم و تمرین کنیم که با واکنش های احساسی و غیرتخصصی راه اصلاح وهدایت را بر خود نبندیم.
نقدپذیری و نرنجیدن از انتقاد نشانه رشد معنوی و روحی و اخلاقی است. شاید انتقادپذیری امری خوشایند برای افرادی که بعضا اشتباهاتشان به انان گوشزد می شود نباشد، اما انسان های انتقادپذیر به عنوان یک فرصت جهت کمال و تعالی و خودسازی به آن می نگرند.
معمولا هر انسان به موازات علم و اگاهی بیشتر نقدپذیرتر میشود و انتقادپذیری باید در جامعه نهادینه گردد که پذیرش اشتباه بسیار بسیار زیباتر ازپافشاری بر جهل است.
یک فرد اگر می خواهد آگاه گردد که خارج از حیطه شعار چه اندازه معتقد و عامل به نقد است ، باید در عمل واکنش خود را به نقد بنگرد . اگر از نقد ناراحت نشد و واکنشی منفی نشان نداد، نقد را فهمیده است. اگر از نقد استقبال نمود و مراتب تشکر را بجای اورد، انموقع از طرف دیگران برای خود احترام میخرد و ان فرد در مقوله شغلی و علمی و موقعیت اجتماعی رشد پیدا می کند و قطعا اینگونه افراد علاوه بر رشد خود باعث رشد جامعه می گردند.
قطعا در یک جامعه هراندازه اسمها بزرگتر و جایگاه افراد عظیم تر ، وظیفه این اشخاص که به عنوان اخص به انان نگاه می شود و جامعه به عنوان الگو به انان می نگرند خطیرتر است و اول باید خود الگوی مناسبی جهت نقدپذیری همراه با اخلاق باشند و بعد دیگران را توصیه نمایند. بخاطر اینکه اگر فرد خود نقدپذیر نباشد و اخلاق مداری نداشته باشد قبح این موضوع در جامعه شکسته میشود و احتمالا نسل جوان و نوجوان جامعه با الگوپذیری از این اشخاص نقد پذیری را درست متوجه نمی شوند و به انحراف کشیده میشوند و این امر باعث انحراف و گمراهی و سقوط فرد و جامعه می گردد.
ما نسبت به انچه می گوییم مسوول هستیم . بخصوص اگر ان فرد رییس جمهور باشد. چه خوب است به انچه می گوییم باور داشته باشیم و در میدان عمل آن را اثبات نماییم.
به امید روزی که خواص جامعه قدمهای موثری جهت نهادینه سازی نقد پذیری همراه با اخلاق اسلامی انسانی بردارند و توده های جامعه به تبعیت از انان حرکت کنند تا کشورمان ایران را الگویی مناسب در همه زمینه ها جهت جهانیان گردانیم.
چگونه و با چه سبکی ارتقاء اخلاق و ادب و کسب توان تحمل بالاتر را تمرین کنیم؟
بدون شک تکثر علم و اندیشه و شناخت هرچه بیشتر بشر به توانایی های بالاقوه جهان هستی که به نسبت گذشته تبدیل به فعل و پیدایش علوم جدید و همچنین تضارب اراء در اندیشه های مختلف گردیده نیازمند پذیرش این است که ما لزوما هرانچه می اندیشیم ممکن است صحیح نباشد و به این اصل توجه کنیم که ما انسان هستیم و انسان ممکن الخطا است.
توجه به نقطه نظر دیگران و تحمل نقدپذیری قطعا ما را به مطلوب و راه درست و حقیقت نزدیک تر می گرداند ، لذا ما باید به نقد به عنوان یک فرصت و ابزار برای پیشرفت و اصلاح خود و جامعه بنگریم و استقبال نماییم و تمرین کنیم که با واکنش های احساسی و غیرتخصصی راه اصلاح وهدایت را بر خود نبندیم.
نقدپذیری و نرنجیدن از انتقاد نشانه رشد معنوی و روحی و اخلاقی است. شاید انتقادپذیری امری خوشایند برای افرادی که بعضا اشتباهاتشان به انان گوشزد می شود نباشد، اما انسان های انتقادپذیر به عنوان یک فرصت جهت کمال و تعالی و خودسازی به آن می نگرند.
معمولا هر انسان به موازات علم و اگاهی بیشتر نقدپذیرتر میشود و انتقادپذیری باید در جامعه نهادینه گردد که پذیرش اشتباه بسیار بسیار زیباتر ازپافشاری بر جهل است.
یک فرد اگر می خواهد آگاه گردد که خارج از حیطه شعار چه اندازه معتقد و عامل به نقد است ، باید در عمل واکنش خود را به نقد بنگرد . اگر از نقد ناراحت نشد و واکنشی منفی نشان نداد، نقد را فهمیده است. اگر از نقد استقبال نمود و مراتب تشکر را بجای اورد، انموقع از طرف دیگران برای خود احترام میخرد و ان فرد در مقوله شغلی و علمی و موقعیت اجتماعی رشد پیدا می کند و قطعا اینگونه افراد علاوه بر رشد خود باعث رشد جامعه می گردند.
قطعا در یک جامعه هراندازه اسمها بزرگتر و جایگاه افراد عظیم تر ، وظیفه این اشخاص که به عنوان اخص به انان نگاه می شود و جامعه به عنوان الگو به انان می نگرند خطیرتر است و اول باید خود الگوی مناسبی جهت نقدپذیری همراه با اخلاق باشند و بعد دیگران را توصیه نمایند. بخاطر اینکه اگر فرد خود نقدپذیر نباشد و اخلاق مداری نداشته باشد قبح این موضوع در جامعه شکسته میشود و احتمالا نسل جوان و نوجوان جامعه با الگوپذیری از این اشخاص نقد پذیری را درست متوجه نمی شوند و به انحراف کشیده میشوند و این امر باعث انحراف و گمراهی و سقوط فرد و جامعه می گردد.
ما نسبت به انچه می گوییم مسوول هستیم . بخصوص اگر ان فرد رییس جمهور باشد. چه خوب است به انچه می گوییم باور داشته باشیم و در میدان عمل آن را اثبات نماییم.
به امید روزی که خواص جامعه قدمهای موثری جهت نهادینه سازی نقد پذیری همراه با اخلاق اسلامی انسانی بردارند و توده های جامعه به تبعیت از انان حرکت کنند تا کشورمان ایران را الگویی مناسب در همه زمینه ها جهت جهانیان گردانیم.
